نوروز امروز گذشت خانم... سیزده روز گذشت و ما یادمان رفت علی عزادار است... خنده هایمان گذشت، شادیهایمان را با دیگران تقسیم کردیم، عیدی گرفتیم و دادیم، ولی یادمان رفت کودکانت کنج خانه بی تو چه می کنند. لباس نو خریدیم ولی یادمان رفت تو لباست پشت در خونی شد خانم...
خانم ما را ببخش از اینکه سر روز شهادتت بحث می کنیم تا مراسم عروسیمان عقب نیوفتد. می دانی بی بی ما فقط تو را پشت در و با پهلوی شکسته می شناسیم، وای به حال ما کاش به جمله فاطمه فاطمه است عمقی می اندیشیدیم!
آری ما یادمان نرفته است وقتی آمدی با خود کوثر آوردی... امسال هم به نام زیبای تو مزین شد، چه دیدنی شد زمین، کوه ها چادر سفید سر کردند و برای عروس شدن زمین، رویشان را پوشاندن و ما این را ندیدیم. همه ی گیاهان بیدار شدند با سرمای بهار و ما ندانستیم که سالی که نکوست از بهارش پیداست...
خانم ببخش سینزده روز گذشت ولی یادمان رفت جای تو کنار سفره هفت سین خالی است....
یادمان رفت در عید دیدنیهامان گذری هم به قبرستان بقیع بیندازیم و تو را صدا بزنیم.... سیزده روز گذشت و یادمان رفت وقتی ما سنگ به رودخانه می اندازیم و سبزه گره می زنیم، حسین چه بی قرار است، زیارت عاشورا بخوانیم و برای صبوری دلش دعا کنیم و خانم ببخش یادمان رفت مولا کنار چاه اشک می ریزد و برای چاه زمزمه می کند... خانم ببخش رقصیدیم، دست زدیم، بی حجاب شدیم، گفتیم یک روز بیش نیست! خانم ببخش از هیچ چیزمان نزدیم و انگار نه انگار تو عزادار محسنت هستی...
آی آقا و خانم؛ همسایه هم حرمت دارد، چه رسد به محسن فاطمه، چه رسد به فاطمه ی علی، چه رسد به مادر حسین...
آقا اشکهایت را پاک کن، شهادت زهرا گریه ندارد برای ما گریه کن که به کجا چنین شتابان می رویم!
دستمان را بگیر... ما یکبار رانده شده ایم حال دیگر تحمل نداریم...
سیلی بزن؛ ما خود را به خواب نزدیم... دستمان را بگیر؛ بدون کمک تو نمی شود از چاه غفلت بالا بیاییم!
آقا به خاطر مادرمان فاطمه، دستمان را بگیر، نگذار بهار بگذرد آنوقت گلهای یاس رخت بر می بندند و ما تا سال بعد شاید نباشیم!
آقا دستمان را بگیر... به خاطر زهرا(س) دستمان را بگیر...
